Guía de nomes galegos

Do cognome latino Lupus 'lobo'. Xa entre os romanos eran frecuentes estes alcumes a partir de nomes de animais. Foi nome moi frecuente no medievo. Moitos máis nomes dos que se cre teñen un animal no seu étimo. Como Adolfo, Rodolfo e Ansulfo, Lopo e Lupa  auguran a quen leva este nome as calidades positivas que ten o lobo. Este nome sobreviviu convertido no apelido López, como outros nomes antigos, do tipo Bernal, Guillén, Vidal, Xil etc.

San Lopo de Troyes (séculos IV-V) casou cunha irmá de santo Hilario, pero abandonouna despois de seis anos para entrar nun convento; foi bispo de Troyes e salvou a cidade da furia dos hunos de Átila. San Lopo de Sens (séculos VI-VII) foi bispo desta cidade.

En Galicia a raíña Lupa está ligada á lenda do traslado do apóstolo Santiago e o seu enterro en Compostela. Ao parecer, residía nun castelo do val da Maía, o Castro Lupario, ao que acudiron catro discípulos do Apóstolo, que o trouxeran de Palestina nunha barca de pedra, para solicitar o seu permiso para enterralo. Ela mandounos a Duio (Fisterra) para falar cun sacerdote da Ara Solis, que quixo encarceralos. Fuxiron e volveron onda a señora, que lles acabou dando permiso para que amansasen uns bois bravos do monte Ilicino (o Pico Sagro) e os xunguisen a un carro para trasladar o cadáver do apóstolo ao lugar escolleito ao chou polos propios animais. Ao final, ante tantos milagres, Lupa tamén se acabou convertendo.

A forma masculina deste nome foi de bastante uso na Galicia medieval; entre outros levouno o trobador Lopo Lías —ou Liáns—, do século XIII, do que se conservan 19 composicións, todas de escarnio e maldicir.