jolettn de la Academia Gallega 35
P?rez Ballesteros, en 1878, en sus poes?as escribe el art?culo lo
mismo. Benito Losada, en 1881; en eI hermos?simo cuento ?Boa feirah
tambi?n dice: Cando volv?n a o sentido...
Todo foi ? dar a o inferno...
Victorino Abente eu Volta pra terra, 1881, escribe lo mismo. Juan
Manuel Pintos en Os birbirichos e os birbiricheiros, dice:
E tornando ? vista a o chan
Volve tolo a o mais discreto.
Alberto Camino, en A foliada de San Joan, escribe:
A o son do turuluro
A o tempo de poutear.
El mismo en A B?ldrica, tambi?n dice:
Dalle meu pequero, dalle a os palitroques.
Y en Lexos d' ela, pone:
E que si aa verd? eu o miro...
Y por ?ltimo?pues ya se va haciendo pesada esta relaci?n?elel
sabio historiador L?pez Ferreiro en el cap?tulo preliminar que intitula:
Un aviso ao bondoso leutor, de su hermosa novela: A Tecedeira de Bo
naval, tratando este mismo asunto escribe:
?O caso 6 q'os mismos Portuxeses, Bando se trata do ditongo que
forma ? perposici?n a co art?colo masculino o (el), entonces deixanse
de acentos e estampan as duas vocales ao unha tras d'outra. Eu, que
son tradicionalista hastr' os miolos, at?fome tam?n nesto ao que nos
insinaron os nonos aboos. ?
Despu?s de lo expuesto ?se podr? sostener fundadamente que la
forma ao, aa, es b?rbara o arc?ica...? No: de ning?n modo; pues, por
el contrario, resulta genuinamente castiza, trasmitida oralmente por el
pueblo y conservada hasta el d?a por nuestros escritores, y por lo tanto
consagrada por el uso:
Quem penes arbitriunt est, et jus, et norma loquendi.