?
BOLETIN DE I A RE 1L ACADEMIA GALLEGA 263
A ,voz magoada recolle nos. ecos a fr?a soedade, o triste des
amparo,: a esmagadora dureza, e . a fera e medo?enta seriedode
de aqueles arredores.
" Que triste soedade,
Que sitio tan esquivo,
Que sombriza pranura .
Que toxales tanhirtOs;
Que terraxe de lobos,
Famentos e mal?nos!
Nesta gandra agoreira, ?
Sente.o'coraz?n frfo;
E eses'corvos;que berran .. .
Mesmo tollen o esp?ritu..."
Dos louxanos months az?s e das chanzadas pardacentas so
be o ampe? afadigoso das estivadas ; a. arder; as fumaradas fu
xen das acesas fogueiras, erguendo salom?nicos est?os que o
vento abate e esparxe; ernbazando o ceo e recobrindo o chan
con loitosos lenzos de amorriada vaguedade. Amortuxado o sol
enc?llese entalecido no h?mido friaxe dos nubeiros. 0 enso?o,
como un arco iris, tende sobr? a ma??n esmorecida a cambada
ponte ' dos seus 'ese?ntile?s. Na 'l?ntan?a aparesee a vision de
outros pa?ses; o relembr?' ide outras edades; e a reproduci?n'da
?popeia lexend?ria.
"...De Caibar y Gundariz,
? Os de corpo ben comprido".
Os dous guerreiro de pe na inculta encosta semellan dous pi
?eiros lanz?s, e mentras o campamento donne rendido do rudo
batallar do d?a eles falan quedamente dos campos nativos. As
relembranzas da patria soan na arpa do bardo Toimil:
? "Os nobres fillos dos celtas,
Helle doce recordar,
Os eidos da doce patria,
Cando en terra allea est?n".
A estrada derrubase polo monte embaixo. Deixa detr?s a ma
xestade dos ermos, a grandeza asoballante das g?ndaras, coas
suas uces, os seus toxos e os seus corvos feros; os regatos esqui
vos e torvos e a esgrevia severidade das aluaradas devesas. Baixa
?