BOLETIN DE Ln REAL ACADEMIA GALLEGA 259
escuras de Maro?as; e a maravillosa" trasfiguraci?n torna a'. se
reproducir na poiderosa fantasia do poeta:.
"Depois do, dur? combate,
Que o nobre celta Folgar,
Contra do esquivo roman?
Librou de Xallas no 'chan;
Morrfa a linda Alaro?as . .
Do unha ferida mortal .
No branco peito, cal rosa
Cortada do vento so?n".
Luitara intr?pida ao lado do seu amado:Folgar at? quo unha
frecha audaz crav?uselle no branco peito.
"E caio cal,tenropino,
Das uces no, escuro val".
Dantes de morrer dille. ao bardo Margaride que desexa ouvir
os sons ,da sua arpa; e Margaride canta:
"A fror garrida da gandra,
Que no doce mato est?".,
E rematado o canto inspirado e fond?mente sentido, foise cos
seus ?ltimos acentos a vida d? linda dona. Margarida dalle se
poltura entre as uces "a modo dos nobres celtas" :"Cun has antes
a por sinal"
'~ "Desde ent?nces, Oh! Maro?as,
De Xallas probe lugar:
Tomache o nome garrido,
Da valente sin rival,
Pois no teu escuro eido,
M?ro?as descansa en paz".
Na lonxan?a erguese tin xigante guerreiro fortemente armado.
No media da g?ndara senlleira est? 'o celta barudo e lanzal ed
brilante escudo embrazado, que e'scentilea refrexando as Iouri
das raiolas do sol deble da ser?n; a lanza e arco dispostos e pre V
pqr?d?s para o rudo combate e o casco protexendo a nobre e al
tiva frente. Brota da terra a visi?n o mesmo que un pi?eiro ou
un earballo, como brotan as uces e as queirelas. Coa mesma na