BOLETIN DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA 257
Sin abrigo .e sin, conforto, .
Desvalido e sin, arrimo... .
iPobri?o carballo torto!"
O esmoleiro. desmedrado e s?o, a pesar da pobreza en q?e vive,
non se" laia branda .e dor damente, senon, que d? ao fr?o vento
que pasa'rexos e soberbos fung?idos de protesta e desaf?o.
Non Ionxe de all fuxe teimoso por entre as uces, desconfiado
e receoso, un regueiro fr?o e calado, ' como se quixera non ser
visto de ningu?n e`t?zaro cal besta fera que se ent?b?'na devesa.
`R?o Lang?elle, rio ?Lang?elle,'"
, Ben 'se ve que es da monta?a;
Oh! feo fillo das.br?tomas, .
E das ?ces desleiradas".
Pola g?ndara.esp?llanse;os gandos que:pascen,nos.matos. Na
encosta suave que descende ao lugar uns cantos p??eiros fan
centinela. Mais embaixo, nunhas terms de labor, vese o lugar de
Brandomil coa sua vella ponte romana sobre o Xallas : e a s?a
igrexa pequena e acolledora:
"San Pedro de .Brandomil
Na probe. terra de Xallas,
Canto hay que non te vin!"
Na hora do luscofusco false presente, xurdindo das n?boas
do r?o o corpo garrido e lanzal do valente celta que all viviu e
luit?u e fixo ;inmorredoiro o grorioso home de Brrndomil.
O pastor fala ao gando, xunta? e tornao para o lugar:
"A hora en que o doce luceiro,'
Come'nzase de fundir;
As ben cornudas cabras montesias,
Levando diante de s?;
0 pastor ?celta Temunde,
Volvia o doce redil;
S?o, cantando pola gandra
? De Xallas, d'uces nuiriz.".
O pastor contempra o. moimento c?ltigo en que acougan os
restos do escrarecido var?n e canta:
"Debaixo das tuas antes,
Sta o valente Brandomil.
17
