3olettn de la Real Academia Gallega 221
colle unha modalidade persoal e caraiter?stica. Por unha banda, as
estilizazois humans, parecen perder a sua primitiva si?ificanza, e
pola outra as formas de elas derivadas ax?ntanse a elementos coma
as covi?as, esistentes xa antergamente.
Xurde de iste xeito unha arte espezal, con circos conc?ntricos
ou sinxelos, xa con apendices, que lembran as primitivas estila
zois, xa avencellados entre si por riscadelas, xa senlleiros, at?pan
dose grande variedade de figuras xeom?tricas de distinta cr?s, cir
cos, ?valos, reit?ngulos, que por vegadas pechan greas de covi?as
e que se ollan, ben soltos, ben combinados, na feitura que Ober
maier chamou de` ?figuras` complicad?simas?, algunhas das cuais
presentan reviramentos de li?as circolais de indud?bre belideza.
(figura' 9).
Ista arte debeu ter o seu m?isimo desenrolo na'Idade do Bron
ce, embora non chegara a atinguir a fase plea de ista Idade, apare
cendo localizada preferentemente nas terras situadas perto da nosa
beiramar atl?ntica, e ainda precisando mais da beiramar das nosas
Rias Baixas, bisbarra onde os ach?degos de ouxetos de bronce son
mais abondosos que en ningunha outra d? Galiza.
Despois de esposto o que antecede e voltando as inscult?ras
de Tenoiro, teremos que polo conxunto dos seus caraiteres, circos
conc?ntricos con riscadelas e sen elas e pola ausenza de tuda es
tiliz?z?n crara da figura human, deben seren colocadas tipol?xica
mente dentro das formas mais evoluzoadas da nosa arte repestre ?
cronol?xicamente nunha fase adiantada do primeiro period() ` da
Idade do Bronce.
Non remataremos iste traballo sen advertir novamente que os
puntos de vista espostos costituien soio un apurado esquema de
sistematizaz?n o que damos un caraiter por compreto provisoiro.
F. L. CUEVILLAS.
Ourense 1 do Setembre do 1926.
